|
Of de politieke (prinsgezinde)
overtuiging van Jannes Pas of andere motieven ertoe geleid hebben het
logement op te geven, weet ik niet. In elk geval vertrok hij in 1786
naar Vreden in Duitsland. Het pand werd weer publiek verkocht op het
stadswijnhuis. De inzet vond plaats op 14 maart, de finale verkoop op 4
april 1786. De omschrijving van het logement is: "een huijs en weerhe (=
erf), zijnde een zeer ruijm en modern logement buijten de Camperpoort en
voor ongeveer twintig jaaren nieuw uijt de grond opgebouwd, met 4
beneedenkamers, ruime keuken, kelder, regen- en pompwater en verdere
commoditeiten, stallinge voor 50 paarden, ruijm wagen- en koetshuijs, 9
bovenkamers waaronder eenige zeer groot en van een ruim gezigt, op primo
Meij 1786 ten gebruike te aanvaarden."
Pieter ten Zweege werd eigenaar
voor de prijs van 8000 gulden en 30 ducaten. Het transport volgde op 28
november 1786. Als goed horecaman was het van belang de bordjes c.q.
het uithangbord bij tijds te veranderen. Vanwege de, politiek geladen,
naam “de Erfstadhouder” zouden vele potentiële klanten aan de deur van
het logement voorbij kunnen gaan. Immers in deze tijd laaide de strijd
op tussen de prinsgezinden en patriotten waaraan, na de aanhouding van
prinses Wilhelmina bij Goejanverwellesluis in juni 1787 een abrupt einde
kwam. Met behulp van de hertog van Brunswijk werd de politiek zwakke
stadhouder Willem V in zijn macht hersteld.
Wellicht om uiting te geven aan
zijn verbondenheid met zijn vaderland, de Republiek der Zeven Verenigde
Nederlanden, gaf Pieter ten Zweege aan zijn logement de naam “de Zeven
Provinciën”. De zeven opstandige gewesten of provinciën (Gelre, Holland,
Zeeland, Utrecht, Friesland, Groningen en Overijssel) hadden in 1579 de
Unie van Utrecht ondertekend. De Unie, een feite een militair
bondgenootschap, werd gebruikt als grondwet voor de Republiek. Met de
naam “de Zeven Provinciën” voor zijn logement hield Pieter ten Zweege
zich wat zijn politieke overtuiging betreft op de vlakte en konden zowel
personen met democratische ideeën als prinsgezinden onbezwaard het
etablissement binnenstappen.
Bij de opmeting van het pand
door stadsarchitect D. Zwens in december 1786 was het “na de Zallandsche
maat van 16 voeten in de roe” 1152 voet i.e. 4 ½ roede groot. Belendende
percelen waren slechts 224 en 322 voet groot. Voor dit grote huis moest
Ten Zweege jaarlijks 1 gulden en 7 stuiver aan reinigingsrecht betalen
aan de stad. De belasting werd geheven op basis van de grootte.
Ook in 1812 schiet het pand er
uit als het om een belastingaanslag gaat. In die Franse tijd hief men
belasting op gebouwde eigendommen en op het aantal ramen en deuren aan
de straatzijde. Hoewel helaas niet het aantal werd opgegeven, is het te
betalen bedrag (f 91,76) in vergelijking met andere percelen extreem
hoog.
Na Pieter ten Zweege volgde zijn
zoon Egbert hem op in het bedrijf. Egbert was naast herbergier ook
belast met het postmeesterschap. Hij overleed in 1819 en liet een vrouw
met 7 kinderen achter. Zijn weduwe zette de herberg voort samen met haar
schoonzoon Johannes Bernardus Scheuer die er in 1823 bij in kwam wonen
en gehuwd was met de oudste dochter Antje ten Zweege.
Op 28 juni 1836 vond er een
boedelscheiding plaats en werd het logement met de inboedel getaxeerd op
8350 gulden. De eerdergenoemde Scheuer en zijn vrouw werden de nieuwe
eigenaren. Tot 1874 werd “de Zeven Provinciën” geëxploiteerd door de
familie Scheuer.
|
Wilhelmus ten Zweege
